Victor Valois (1841–1924) był wiceadmirałem Imperialnej Marynarki Wojennej II Rzeszy Niemieckiej. W latach 1892 – 1896 r. był Szefem Marynarki Wojennej na Morzu Północnym w Wilhelmshaven.
Urodził się 14 sierpnia 1841 w Preussisch Holland (dzisiaj: Pasłęk), a zmarł 4 stycznia 1924 w Królewcu, Ukończył Imperialną Akademię Marynarki Niemiec (German Imperial Naval Academy).
Rodzina
Według legendy rodzinnej, pradziadek Valois został wcielony do służby Habsburgom i wziął udział w wojnie siedmioletniej. Podczas pruskiego zwycięstwa pod Legnicą znalazł się wśród 4700 austriackich więźniów i został przekonany do wstąpienia do wojska pruskiego. Po wojnie osiadł w Pruskiej Holandii, mieście zbudowanym przez holenderskich uchodźców w XIV wieku. Syn więźnia został kupcem i poślubił córkę jednego z posłów parlamentu pruskiego. Z kolei ich syn Victor Valois poślubił Minnę von Behrendt.
Kariera
Valois wstąpił do pruskiej akademii marynarki wojennej i został wcielony do służby 18 czerwca 1857 r. Tego roku zdał egzaminy morskie, a w 1861 roku zamustrował na fregatę Thetis na trzyletni rejs do Azji Wschodniej. Według ogólnych relacji innych oficerów marynarki wojennej był miłym mężczyzną, który mówił doskonale po angielsku.
Po wybuchu wojny pruskiej z Danią był oficerem wachtowym na kanonierce Loreley napędzanej parą, pod dowództwem kapitana Hansa Kuhna. W dniu 17 marca 1864 r. uczestniczył w bitwie morskiej.
Od 1865 do 1868 Valois opłynął świat na Corvette Vineta, a następnie na Sail Corvette Nymphe. Wraz z resztą załogi Nimfy przeniósł się do S.M.S. Augusta, jako oficera pełnił funkcję drugiego oficera nawigacyjnego. Po krótkiej wycieczce zaopatrzeniowej do Kilonii, przeprowadził SMS-a Augusta wokół Wysp Brytyjskich i zaatakował kilka okrętów francuskiej marynarki wojennej w Bordeaux zatapiając kilka statków towarowych. Następnie Augusta schroniła się w hiszpańskim porcie w Vigo, gdzie została aresztowana przez trzy francuskie okręty wojenne do 1871 roku, kiedy to statek wrócił do Kilonii.
Valois dowodził korwetą krążownika SMS Victoria (Francja, 1863) w lutym 1881 r. Podczas rejsu do Liberii interweniował przeciwko miejscowemu atakowi na załogę niemieckiego statku handlowego. Zażądał kary pieniężnej od rządu liberyjskiego i ostrzelał wioskę tubylców biorących udział w ataku.
Na początku 1890 r. zamienił stanowisko dyrektora (Oberwerftdirektor) Stoczni Cesarskiej w Kilonii na dowództwo niemieckiej eskadry wschodnioazjatyckiej (1890-1892). W grudniu 1890 przebywał w Australii z flotą: SMS-ami Sophie, SMS-ami Lipsk, SMS-ami Arcona i SMS-ami Alexandrine. Celem eskadry wschodnioazjatyckiej była ochrona i propagowanie imperialistycznych interesów w Azji i Pacyfiku. 21 grudnia 1890 r. przebywał na Samoa ze swoją eskadrą w związku z niemieckimi planami przyłączenia Wysp Marshalla. Zbliżający się huragan zmusił go do wycofania się na swoim okręcie flagowym Lipsk.
Był to okres napięć i rywalizacji na Pacyfiku między wielkimi mocarstwami, w tym Niemcami i Stanami Zjednoczonymi. Napięcie to wzrosło nieznacznie, gdy Valois zbliżył się swoją eskadrą do San Francisco 4 czerwca 1891 roku i zwyczajowo nie wywiesił flagi amerykańskiej. Być może z tego powodu admirał Andrew E. K. Benham, dowódca stacji Mare Island, nie odwiedził Valois na okręcie. Niemniej jednak, działo się to podczas wojny domowej w Chile w 1891 roku i wkrótce otrzymał rozkaz popłynięcia na południe, gdzie wraz z flotami amerykańskimi i brytyjskimi brał udział w poszukiwaniach chilijskiego statku Itata (Itata Incident).
Przejście na emeryturę
Koniec lat 90-tych XIX wieku był także okresem konfliktu w obrębie imperialnej niemieckiej marynarki wojennej. Ustawa marynarki wojennej z 1898 r. zlikwidowała scentralizowaną kontrolę militarną nad flotą, oddając ją w ręce cesarza Wilhelma II Szalony cesarz był zdominowany przez Alfreda von Tirpitza. Jego koncepcja marynarki wojennej opierała się na budowie ciężkich okrętów, w bezpośredniej konkurencji z Wielką Brytanią. W 1899 roku napisał on książkę faworyzującą krążowniki w przypadku wojny z Królestwem Wielkiej Brytanii. Statki o wielkim tonażu, zwane statkami stołecznymi, były drogie i czasochłonne w budowie, a zdaniem Valois nie służyłyby dobrze niemieckiej marynarce. Jego koncepcja nie pasowała do planów Wilhelma (lub Tirpitza) niemieckiej marynarki wojennej, która miałaby konkurować pod względem masy, wielkości i imponującego wyglądu z ogromną flotą brytyjską.
Dodatkowa praca
Książka autorstwa Valois „Seekraft Seegeltung Seeherrschaft” opublikowana w 1899 r. wzbudziła zainteresowanie międzynarodowych kręgów morskich, ponieważ przyznał w niej , że niemieckie morskie siły zbrojne były skierowane na Wielką Brytanię. Zasugerował w niej też, że wspólne interesy Stanów Zjednoczonych i Niemiec powinny doprowadzić do sojuszu przeciwko Wielkiej Brytanii.
lut 13 2019
Victor Valois
Victor Valois (1841–1924) był wiceadmirałem Imperialnej Marynarki Wojennej II Rzeszy Niemieckiej. W latach 1892 – 1896 r. był Szefem Marynarki Wojennej na Morzu Północnym w Wilhelmshaven.
Urodził się 14 sierpnia 1841 w Preussisch Holland (dzisiaj: Pasłęk), a zmarł 4 stycznia 1924 w Królewcu, Ukończył Imperialną Akademię Marynarki Niemiec (German Imperial Naval Academy).
Rodzina
Według legendy rodzinnej, pradziadek Valois został wcielony do służby Habsburgom i wziął udział w wojnie siedmioletniej. Podczas pruskiego zwycięstwa pod Legnicą znalazł się wśród 4700 austriackich więźniów i został przekonany do wstąpienia do wojska pruskiego. Po wojnie osiadł w Pruskiej Holandii, mieście zbudowanym przez holenderskich uchodźców w XIV wieku. Syn więźnia został kupcem i poślubił córkę jednego z posłów parlamentu pruskiego. Z kolei ich syn Victor Valois poślubił Minnę von Behrendt.
Kariera
Valois wstąpił do pruskiej akademii marynarki wojennej i został wcielony do służby 18 czerwca 1857 r. Tego roku zdał egzaminy morskie, a w 1861 roku zamustrował na fregatę Thetis na trzyletni rejs do Azji Wschodniej. Według ogólnych relacji innych oficerów marynarki wojennej był miłym mężczyzną, który mówił doskonale po angielsku.
Po wybuchu wojny pruskiej z Danią był oficerem wachtowym na kanonierce Loreley napędzanej parą, pod dowództwem kapitana Hansa Kuhna. W dniu 17 marca 1864 r. uczestniczył w bitwie morskiej.
Od 1865 do 1868 Valois opłynął świat na Corvette Vineta, a następnie na Sail Corvette Nymphe. Wraz z resztą załogi Nimfy przeniósł się do S.M.S. Augusta, jako oficera pełnił funkcję drugiego oficera nawigacyjnego. Po krótkiej wycieczce zaopatrzeniowej do Kilonii, przeprowadził SMS-a Augusta wokół Wysp Brytyjskich i zaatakował kilka okrętów francuskiej marynarki wojennej w Bordeaux zatapiając kilka statków towarowych. Następnie Augusta schroniła się w hiszpańskim porcie w Vigo, gdzie została aresztowana przez trzy francuskie okręty wojenne do 1871 roku, kiedy to statek wrócił do Kilonii.
Valois dowodził korwetą krążownika SMS Victoria (Francja, 1863) w lutym 1881 r. Podczas rejsu do Liberii interweniował przeciwko miejscowemu atakowi na załogę niemieckiego statku handlowego. Zażądał kary pieniężnej od rządu liberyjskiego i ostrzelał wioskę tubylców biorących udział w ataku.
Na początku 1890 r. zamienił stanowisko dyrektora (Oberwerftdirektor) Stoczni Cesarskiej w Kilonii na dowództwo niemieckiej eskadry wschodnioazjatyckiej (1890-1892). W grudniu 1890 przebywał w Australii z flotą: SMS-ami Sophie, SMS-ami Lipsk, SMS-ami Arcona i SMS-ami Alexandrine. Celem eskadry wschodnioazjatyckiej była ochrona i propagowanie imperialistycznych interesów w Azji i Pacyfiku. 21 grudnia 1890 r. przebywał na Samoa ze swoją eskadrą w związku z niemieckimi planami przyłączenia Wysp Marshalla. Zbliżający się huragan zmusił go do wycofania się na swoim okręcie flagowym Lipsk.
Był to okres napięć i rywalizacji na Pacyfiku między wielkimi mocarstwami, w tym Niemcami i Stanami Zjednoczonymi. Napięcie to wzrosło nieznacznie, gdy Valois zbliżył się swoją eskadrą do San Francisco 4 czerwca 1891 roku i zwyczajowo nie wywiesił flagi amerykańskiej. Być może z tego powodu admirał Andrew E. K. Benham, dowódca stacji Mare Island, nie odwiedził Valois na okręcie. Niemniej jednak, działo się to podczas wojny domowej w Chile w 1891 roku i wkrótce otrzymał rozkaz popłynięcia na południe, gdzie wraz z flotami amerykańskimi i brytyjskimi brał udział w poszukiwaniach chilijskiego statku Itata (Itata Incident).
Przejście na emeryturę
Koniec lat 90-tych XIX wieku był także okresem konfliktu w obrębie imperialnej niemieckiej marynarki wojennej. Ustawa marynarki wojennej z 1898 r. zlikwidowała scentralizowaną kontrolę militarną nad flotą, oddając ją w ręce cesarza Wilhelma II Szalony cesarz był zdominowany przez Alfreda von Tirpitza. Jego koncepcja marynarki wojennej opierała się na budowie ciężkich okrętów, w bezpośredniej konkurencji z Wielką Brytanią. W 1899 roku napisał on książkę faworyzującą krążowniki w przypadku wojny z Królestwem Wielkiej Brytanii. Statki o wielkim tonażu, zwane statkami stołecznymi, były drogie i czasochłonne w budowie, a zdaniem Valois nie służyłyby dobrze niemieckiej marynarce. Jego koncepcja nie pasowała do planów Wilhelma (lub Tirpitza) niemieckiej marynarki wojennej, która miałaby konkurować pod względem masy, wielkości i imponującego wyglądu z ogromną flotą brytyjską.
Dodatkowa praca
Książka autorstwa Valois „Seekraft Seegeltung Seeherrschaft” opublikowana w 1899 r. wzbudziła zainteresowanie międzynarodowych kręgów morskich, ponieważ przyznał w niej , że niemieckie morskie siły zbrojne były skierowane na Wielką Brytanię. Zasugerował w niej też, że wspólne interesy Stanów Zjednoczonych i Niemiec powinny doprowadzić do sojuszu przeciwko Wielkiej Brytanii.
Opracował: R. Cichocki
Artykuł jest tłumaczeniem treści z serwisów:
https://en.wikipedia.org/wiki/Victor_Valoishttps
https:://de.wikipedia.org/wiki/Victor_Valoishttps
https://alchetron.com/Victor-Valois
https://upclosed.com/people/victor-valois/