Polscy laureaci literackiej Nagrody Nobla – od lewej Henryk Sienkiewicz, Władysław Reymont, Czesław Miłosz, Wisława Szymborska, Olga TokarczukFoto: PAP/EN
Pisarze nobliści to nie zawsze ludzie powszechnie znani i uwielbiani. Często wybory Komitetu Noblowskiego budziły zdziwienie. Powszechnie uważa się, że powinna decydować popularność pisarza. Mało kto pamięta, że Alfred Nobel ufundował nagrodę swojego imienia dla młodych, wybitnych a nie za zasługi.
Czytelnicy, dla których kluczem wyboru książki jest wyróżnienie jej autora przez Akademię Szwedzką zapewne regularnie wertują hasło wikipedii „Laureaci Nagrody Nobla w dziedzinie literatury„. Poniższe tytuły zestawiam gwoli ciekawostki dla starszych i polecenia dla młodszych adeptów sztuki czytania.
1905 Henryk Sienkiewicz (Quo Vadis, Trylogia, Krzyżacy) – za „wybitne osiągnięcia w dziedzinie epiki i rzadko spotykany geniusz, który wcielił w siebie ducha narodu”
1907 Rudyard Kipling (Księga dżungli) – za „zmysł obserwacyjny, dojrzałość idei i wybitny talent prozatorski”
1924 Władysław Reymont (Chłopi, Ziemia obiecana) – za „wybitny epos narodowy, powieść Chłopi”
1925 George Bernard Shaw (Pigmalion) – „za twórczość naznaczoną idealizmem i humanizmem, za przenikliwą satyrę, która często łączy się z wyjątkowym pięknem poetyckim”
1946 Hermann Hesse (Wilk stepowy) – za „szlachetnie podniosłą i różnorodną poezję, która zawsze wyróżniała się świeżością natchnienia i rzadko spotykaną czystością ducha”
1949 William Faulkner (Absalomie, Absalomie) – za „znaczny i unikatowy z artystycznego punktu widzenia wkład w rozwój współczesnej powieści amerykańskiej”
1954 Ernest Hemingway – za utwór „Stary człowiek i morze”
1957 Albert Camus (Dżuma) – za „ogromny wkład w literaturę, ukazującą znaczenie ludzkiego sumienia”
1958 Boris Pasternak (Doktor Żywago) – za „znaczące osiągnięcia we współczesnej poezji lirycznej, a także za kontynuowanie tradycji wielkiej prozy epickiej”
1962 John Steinbeck (Tortilla Flat, Myszy i ludzie, Grona gniewu) – za „realistyczny i poetycki dar, połączony z subtelnym humorem i ostrym widzeniem spraw socjalnych”
1965 Michaił Szołochow (Cichy Don, Los człowieka) – za „siłę artystyczną i prawdziwość epopei o dońskim kozactwie w przełomowych dla Rosji czasach”
1969 Samuel Beckett (Kołysanka) – za to, że „w nowych dla dramatu i prozy formach ukazuje wzniosłość człowieka w jego skrajnym opuszczeniu”
1970 Aleksandr Sołżenicyn (Oddział chorych na raka) – za „siłę moralną, zaczerpniętą z tradycji wielkiej literatury rosyjskiej”
1978 Isaac Bashevis Singer (Sztukmistrz z Lublina) – za „pełną uczucia sztukę prozatorską która wyrastając z polsko-żydowskich tradycji kulturowych porusza jednocześnie odwieczne problemy”
1980 Czesław Miłosz (Zniewolony umysł) – za to, że „z bezkompromisową jasnością postrzegania wyraził warunki, na jakie jest wystawiony człowiek w świecie ostrego konfliktu”
1982 Gabriel García Márquez (Sto lat samotności, Miłość w czasach zarazy) – za „powieści i opowiadania, w których fantazja i realizm łączą się w złożony świat poezji, odzwierciedlającej życie i konflikty całego kontynentu”
1996 Wisława Szymborska – za „poezję, która z ironiczną precyzją pozwala historycznemu i biologicznemu kontekstowi ukazać się we fragmentach ludzkiej rzeczywistości”
1999 Günter Grass (Blaszany bębenek) – otrzymał ją jako ten, którego „swawolne czarne bajeczki portretują zapomnianą twarz historii”
2010 Mario Vargas Llosa (Miasto i psy) – za „odwzorowanie struktur władzy i stanowcze obrazy indywidualnego oporu, buntu i porażki”
sie 11 2023
Pisarze nobliści
Pisarze nobliści to nie zawsze ludzie powszechnie znani i uwielbiani. Często wybory Komitetu Noblowskiego budziły zdziwienie. Powszechnie uważa się, że powinna decydować popularność pisarza. Mało kto pamięta, że Alfred Nobel ufundował nagrodę swojego imienia dla młodych, wybitnych a nie za zasługi.
Czytelnicy, dla których kluczem wyboru książki jest wyróżnienie jej autora przez Akademię Szwedzką zapewne regularnie wertują hasło wikipedii „Laureaci Nagrody Nobla w dziedzinie literatury„. Poniższe tytuły zestawiam gwoli ciekawostki dla starszych i polecenia dla młodszych adeptów sztuki czytania.
1905 Henryk Sienkiewicz (Quo Vadis, Trylogia, Krzyżacy) – za „wybitne osiągnięcia w dziedzinie epiki i rzadko spotykany geniusz, który wcielił w siebie ducha narodu”
1907 Rudyard Kipling (Księga dżungli) – za „zmysł obserwacyjny, dojrzałość idei i wybitny talent prozatorski”
1924 Władysław Reymont (Chłopi, Ziemia obiecana) – za „wybitny epos narodowy, powieść Chłopi”
1925 George Bernard Shaw (Pigmalion) – „za twórczość naznaczoną idealizmem i humanizmem, za przenikliwą satyrę, która często łączy się z wyjątkowym pięknem poetyckim”
1946 Hermann Hesse (Wilk stepowy) – za „szlachetnie podniosłą i różnorodną poezję, która zawsze wyróżniała się świeżością natchnienia i rzadko spotykaną czystością ducha”
1949 William Faulkner (Absalomie, Absalomie) – za „znaczny i unikatowy z artystycznego punktu widzenia wkład w rozwój współczesnej powieści amerykańskiej”
1954 Ernest Hemingway – za utwór „Stary człowiek i morze”
1957 Albert Camus (Dżuma) – za „ogromny wkład w literaturę, ukazującą znaczenie ludzkiego sumienia”
1958 Boris Pasternak (Doktor Żywago) – za „znaczące osiągnięcia we współczesnej poezji lirycznej, a także za kontynuowanie tradycji wielkiej prozy epickiej”
1962 John Steinbeck (Tortilla Flat, Myszy i ludzie, Grona gniewu) – za „realistyczny i poetycki dar, połączony z subtelnym humorem i ostrym widzeniem spraw socjalnych”
1965 Michaił Szołochow (Cichy Don, Los człowieka) – za „siłę artystyczną i prawdziwość epopei o dońskim kozactwie w przełomowych dla Rosji czasach”
1969 Samuel Beckett (Kołysanka) – za to, że „w nowych dla dramatu i prozy formach ukazuje wzniosłość człowieka w jego skrajnym opuszczeniu”
1970 Aleksandr Sołżenicyn (Oddział chorych na raka) – za „siłę moralną, zaczerpniętą z tradycji wielkiej literatury rosyjskiej”
1978 Isaac Bashevis Singer (Sztukmistrz z Lublina) – za „pełną uczucia sztukę prozatorską która wyrastając z polsko-żydowskich tradycji kulturowych porusza jednocześnie odwieczne problemy”
1980 Czesław Miłosz (Zniewolony umysł) – za to, że „z bezkompromisową jasnością postrzegania wyraził warunki, na jakie jest wystawiony człowiek w świecie ostrego konfliktu”
1982 Gabriel García Márquez (Sto lat samotności, Miłość w czasach zarazy) – za „powieści i opowiadania, w których fantazja i realizm łączą się w złożony świat poezji, odzwierciedlającej życie i konflikty całego kontynentu”
1996 Wisława Szymborska – za „poezję, która z ironiczną precyzją pozwala historycznemu i biologicznemu kontekstowi ukazać się we fragmentach ludzkiej rzeczywistości”
1999 Günter Grass (Blaszany bębenek) – otrzymał ją jako ten, którego „swawolne czarne bajeczki portretują zapomnianą twarz historii”
2010 Mario Vargas Llosa (Miasto i psy) – za „odwzorowanie struktur władzy i stanowcze obrazy indywidualnego oporu, buntu i porażki”